عصر یک جمعهی دلگیر، دلت گفت بگویی، بنویسی؛ و نوشتی:
که چرا عشق به انسان نرسیدهاست؟
چرا آب به گلدان نرسیدهاست؟
چرا لحظهی باران نرسیدهاست؟
اما خودمانیم
"چرا؟" داشت؟
***
همان حافظ دلخسته که گویی، نوشتهاست:
«... ولی افتاد مشکل‌ها»
***
که هنوزم که هنوز است...
سوال است که پرسی؟
چرا عشق به انسان نرسیدهاست؟
"چرا؟" داشت؟
آن وقت میعاد آمده
عالم به فریاد آمده
کارم شده زاری؛ چرا؟
چون ماه خرداد آمده
تو که کردی دخترهمسایه با من، هم مسیر
همدلی و عاشقی را هم عطا کن ای خدا!
شرح:
این یک شعر عرفانی است و نمادین؛ که در آن دختر همسایه همان معشوق است؛هم مسیر یعنی مرتبه اول سیر و سلوک و همدلی و عاشق را هم که خودتان بهتر می دانید.
خدا هم که خداست دیگر.
اما این بیت چه می خواهد بگوید:
این که اگر می خواهی به معشوقت برسی اول برو باهاش هم مسیر شو بعد از خدا بخواه تا عاشقت کنه.
حالا یه سوال پیش میاد؛ چرا شاعر لفظ "همسایه" رو اورده؟
در جواب می تونیم بگیم که شاعر منظورش عاشق های به ظاهر عاشق بوده وتنبل، که حتی حاضر نیستن برم یه کم اون ورتر دنبال عشقشون بگردن و دنبال همسایه و همین دورو بران.
جواب دیگه ای هم که میشه داد اینه که منظور شاعر خدا بوده و خدا هم که همه جا هست و شاعر هم برای ملموس شدن موضوع، نزدیک ترین جای ممکن که خونه همسایه هست رو بیان میکنه.
